Siekiera, motyka... a może piła mechaniczna? - recenzja mangi Chainsaw Man (tom 1)

Miałam już kilka okazji, żeby wspomnieć, jak bardzo Weekly Shounen Jump zmienił ostatnio kurs związany z charakterem publikowanych serii i jak często bywają one mroczniejsze niż te znane jeszcze dekadę temu. Czy chodzi tu o próbę zatrzymania nieuchronnie dorastającego czytelnika, który mimo upływu lat co tydzień sięga po znajome czasopismo? A może to czasy stały się na tyle wymagające, że potrzeba nam coraz to intensywniejszych bodźców do czerpania frajdy z lektury rysowanych historii? Ciężko to jednoznacznie stwierdzić, ale faktem jest, że ten trend z nowości na nowość zaczyna tylko nabierać na sile. Miecz Zabójcy Demonów czy The Promised Neverland to oczywiście jedna para kaloszy, bo wciąż skupiają się na bardzo młodych bohaterach i przekazują pozytywne wartości skupiające się na rodzinie oraz szacunku, ale już premierujący w Polsce Chainsaw Man z samych tylko okładek wydaje się takim kukułczym jajem, podrzuconym przez magazyn zajmujący się twardymi seinenami. Jak to się stało - nie wiem - ale chętnie się dowiem na podstawie lektury pierwszego tomu.

Tytuł: Chainsaw Man
Tytuł oryginalny: Chainsaw Man
Autor: Tatsuki Fujimoto
Ilość tomów: 9+
Gatunek: shounen, akcja, dramat, horror, komedia, romans, tajemnica, supernatural
Wydawnictwo: Waneko
Format: 195 x 135 mm (powiększony)

Główny bohater, Denji, klepie taką biedę, że zjedzenie suchej kromki chleba na cały dzień może uznać za święto. Wszystko to z powodu ojca, który powiesił się, zostawiając nieletniemu synowi prezent w postaci olbrzymiego długu zaciągniętego u mafii. Oczywiście przestępcy nie przebierają w środkach, aby odzyskać należą im kasę z odpowiednio dużym procentem, dlatego Denji ma - łagodnie mówiąc - przesrane. I kiedy wydaje się, że z młodego zostanie jedynie kupka organów do przehandlowania na czarnym rynku, chłopak nieoczekiwanie natrafia na rannego demona, będącego dziwną hybrydą psa z piłą mechaniczną. Niewiele myśląc Denji daje mu się napić swojej krwi, ale w zamian żąda, aby demon (nazwany per Pochita) pomógł mu w eksterminacji innych poczwar, co pozwoli chłopakowi zachować życie. Choć jakie to życie, skoro ledwo wiążą koniec z końcem, a i tak od czasu do czasu trzeba sprzedać jakąś nerkę czy inne jądro... Na dodatek demony to dość powszechna plaga panosząca się w świecie przedstawionym, dlatego nie trzeba wcale czekać długo na sytuację, aż na taki pakt skuszą się także "przełożeni" Denjiego, kierowani znacznie mniej przyzwoitymi pobudkami.

A niechaj narodowie wżdy postronni znają, iż Polacy nie gęsi - swoje zajebiste logo mają!

Bardziej niż na próbie opowiedzenia oryginalnej historii - co przy fakcie tworzeniu kolejnego z rzędu shounena skupiającego się na ubijaniu demonów jest raczej trudną sztuką - autor skupia się na zabawie konwencją. Kluczowym motywem jest tu bowiem zamysł, aby siła potworów zależała od samej formy, jaką przybiorą. Demon przypomina kształtem wielkiego, wykrzywionego pomidora, gdy spitolił z pobliskiej hodowli? W takim przypadku można spodziewać się totalnego cieniasa, no chyba że będą się go bać hardkorowi fani jedzenia mięcha. Natomiast Denji, który sprzymierza się z Pochitą, przez co może się zamieniać w człowieka-piłę mechaniczną... co by nie mówić, ale nawet zupełnie zwyczajna piła znajdująca się w rękach kogoś niekoniecznie poczytalnego byłaby uznana za coś przerażającego i morderczego, nie mówiąc już o demonie, który przybrał taki kształt i imię. Nic więc dziwnego, że w późniejszych rozdziałach Denji zaczyna stanowić niezwykle łakomy kąsek dla legalnie działającej organizacji Łowców Demonów, która zamiast robić z niego wroga, woli użyć go do własnych - podejrzewam, że nie zawsze cnych - celów.

No i Polly już nie dostanie ciasteczka, bo właściciel dostał Polly'ego.

W pierwszym tomie mamy styczność z czwórką bohaterów, którzy będą mieć wpływ na dalszy rozwój fabuły, jednak bliżej poznajemy póki co zaledwie dwójkę. Pierwszym jest oczywiście sam Denji, czyli sierota pozostawiona na łaskę i niełaskę odziedziczonych po ojcu długów. Gdyby nie zachłanność mafii, na usługach której przez długi czas pracował, raczej do końca i tak już raczej krótkiego życia pracowałby ponad swoje siły, za jedyną radość mając towarzystwo Pochity i sny, w których mógł spełniać swoje marzenia o sytym posiłku i randkowaniu z pięknymi panienkami. Kiedy jednak sytuacja materialna Denjiego znacząco się zmienia, staje się on czymś w rodzaju... hmm... białej kartki? Zaspokojenie głodu i snu sprawia, że całym sobą skupia się na ostatnim niespełnionym pragnieniu, czyli chęci zaliczenia jakiejś panny. Raczej ciężko mówić w tym kontekście o motywacji, która powinna definiować praktycznie całą osobowość - było nie było - protagonisty. Jestem jednak pewna, że to zaledwie początek character developmentu i wraz z poznawaniem nowych ludzi Denji zacznie dostrzegać nowe wartości, a jego przemyślenia będą stopniowo zyskiwać głębi.

Oho. Denji.exe not responding.

Drugą postacią, w przypadku której autor uchyla całkiem sporego rąbka tajemnicy, jest Power, czyli rozumny demon, który opętał zwłoki, a który w ramach dealu pracuje w nowo utworzonej jednostce Łowców Demonów jako partnerka Denjiego. Design Power przypomina w pewien dziwny sposób postać Miku ze Sposobu na pięcioraczki, więc już na starcie zaskarbiła u mnie sporo sympatii. Dodatkowo jest ona bardzo niejednoznaczna charakterologicznie. Z jednej strony wciąż pozostaje bezwzględnym demonem, który niemal nikogo się nie słucha i spuszczona ze smyczy robi taką krwawą rozwałkę (oczywiście na demonach), że służby porządkowe mają co robić przez kolejny miesiąc. Jednocześnie z krótkich retrospekcji dowiadujemy się, że mimo wszystko zdołała w sobie wykształcić coś w rodzaju przywiązania oraz troski o bliskie jej istoty. Już na przykładzie Pochity wiemy, że z tymi demonami to bywa mocno różnie i nie każdy myśli od razu o wymordowaniu w pień całej ludzkości, więc i kreacja Power kryje w sobie naprawdę sporo potencjału.

Przedświąteczne bicie schabu - zaliczone!

Manga to jednak nie tylko historia, ale i oprawa wizualna. Po lekturze pierwszego tomu muszę więc przyznać, że niektóre kadry wypadają niesamowicie, szczególnie te, kiedy przemieniony Denji zaczyna ciąć wszystko i wszystkich dookoła. Większość rysunków pozostaje jednak bardzo umowna, a twarze postaci drugoplanowych nie zawsze potrafią ukazać jakieś subtelniejsze emocje poza Mona Lisową "wiem, ale nie powiem". W niektórych przypadkach z autora wychodzi fleja i tworzy tak maksymalnie uproszczone maziaje, że aż mi, postronnemu czytelnikowi, jest za nie wstyd (ach ta cudowna  noga Denjiego, kiedy kopie w krocze karykaturalnie wygiętego Hayakawy...). Pojawia się nawet taka strona, na której dwa razy wykorzystano dokładnie to samo ujęcie z postacią Makimy. Dwa razy, na jednej stronie - i to wcale nie ze względów artystycznych. Tła są puste, szarość ogranicza się tu do dwóch tonów, a wśród rastrów rządzą kropki w różnym stopniu natężenia i wielkości. No nie, na razie nie jestem fanką tego typu rozwiązań. Natomiast kolorowe ilustracje z okładek i w ogóle jakiekolwiek kolorowe ilustracje... matko kochana, normalnie jakby robił je zupełnie inny artysta! Zadbano o szczegółowe cieniowanie, kreska jest przejrzysta i dopracowana, a paleta zastosowanych barw - totalnie odjechana i przywodząca na myśl nadchodzącego wielkimi krokami Cyberpunka 2077. Trochę żałuję, że Waneko nie pozostało przy swoim pierwotnym wyborze i nie wydało mangi w formacie standardowym, bo może chociaż wtedy od mangi nie biłaby ta prostota warsztatu i nacisk położony na szkice, ale z drugiej strony szkoda by mi było tych bajecznych okładek.

A może to miała być taka przenośnia, że w facetach kryją się mali chłopcy, który nawet nie umieją porządnie prać się po pyskach...?

Oczywiście to tylko moje subiektywne wrażenie związane z samymi rysunkami i jestem w pełni świadoma, że akurat taka stylistyka w krwawym seinenie jest jak najbardziej na miejscu. No i poza tym - to dopiero pierwszy tom. Często trzeba dać ekspozycji wybrzmieć, żeby historia mogła wskoczyć na właściwy tor, a artysta przyzwyczaić się do nowo stworzonych postaci. Niemniej na tym etapie sądzę, że Chainsaw Man przypadnie do gustu fanom wszelkiego rodzaju Devilmanów, Kiseijuu i innych tego typu serii działających na pograniczu horroru i brutalnej akcji. Wielbiciele bardziej typowych battle shounenów mogą poczuć się kapkę zagubieni, o ile nie zdecydują się od razu na większą pulę tomików.

Jedz, pij, śpij i ru... szaj na podbój uroczych suczek!

Za udostępnienie mangi serdecznie dziękuję wydawnictwu Waneko.